Eindelijk naar Rome! Een dag om nooit te vergeten

Lieve iedereen,

Gister was het dan zo ver, na 6 jaar dromen over Rome en de stad graag samen een keer te willen bezoeken was dat moment gister eindelijk aangebroken! Om half 8 reden we de camping af om richting het trein station van Anguillara te parkeren waarna wij met de trein en de metro na ongeveer één uur reizen aankwamen bij het station van het Colosseum. Zodra je het metrostation verlaat loop je direct tegen deze prachtige, 2000 jaar oude en grootste arena ooit aan. Gebouwd door de Romeinen. We besloten om een Engels talige tour te doen met een gids, en wat is dit een goede keuze geweest! Onze gids was zo ontzettend enthousiast en zat vol passie over de geschiedenis. Ze vertelde ons dat het Colosseum binnen 8 jaar!!!! Gebouwd is. Hoe is het mogelijk om zo’n groot gebouw, 2000 jaar geleden in 8 jaar te bouwen! Ook vertelde ze ons dat het Colosseum al een lift had, bediend door slaven, maar toch.. Een lift! In totaal zijn er tussen de 300.000 en 500.000 mensen gestorven in het Amfitheater. Wederom hadden we qua drukte ontzettend veel geluk. Normaal gesproken bezoeken zo’n 6000 toeristen het Colosseum per dag. Door de maatregelen rond het coronavirus mogen er nu nog maar 1000 toeristen per dag naar binnen. Hierdoor konden wij in alle rust het gebouw bezichtigen. En wat is het een mooi gebouw, zo bijzonder om het bezocht te hebben! 

 Ik voor het Colosseum

Samen voor het Colosseum

Het Colosseum van buiten met een leeg plein!

Het Colosseum van binnen

Van binnen

De tribunes

 Selina en ik in het Colosseum

Selina en ik in het Colosseum

Het forum Romanum

Na het bezoek aan het Colosseum zijn we naar het Forum Romanum geweest maar hier vonden wij het écht veel te warm voor. Daarom besloten we om de metro te pakken richting het centrum van Rome om daar iets te eten. Echter, bij elke metro halte waar wij uitstapten vonden we de stad verschrikkelijk. Het stikte er van de zwervers en overal liepen vreemde figuren rond. We voelde ons ontzettend onveilig en besloten Rome te laten voor wat het was. We namen de trein terug naar Anguillara. Eenmaal uit de trein gestapt zuchtte Selina diep en zei ‘’hehe! Eindelijk weer in een veilige buurt. Ik ga zo nog even lekker zwemmen in het meer’’. We liepen op ons gemak naar de auto en eenmaal bij de auto aangekomen hoorde ik Selina plots hard roepen ‘’Ohneeeee!! Ze hebben de ruit ingeslagen!! De koffer is mee genomen!’’. We keken om ons heen en wisten een paar seconden niet zo goed wat te doen. Ik zei tegen Selina ‘’Jij gaat nu je moeder bellen en daarna je oma. Ondertussen bel ik mijn vader en app ik mijn moeder’’.

Zo troffen wij de auto aan

Van binnen

Ook vanbinnen

Na iedereen gesproken te hebben besloten we telefonisch contact op te nemen met het dichtstbijzijnde politiebureau, deze spraken echter geen Engels en adviseerde ons 112 te bellen. Daar naar toe gebeld te hebben adviseerde zij ons weer om naar het dichtstbijzijnde politie bureau te rijden. Bij aankomst bleek deze echter gesloten te zijn. Daarop besloten we op internet het eerstvolgende bureau op te zoeken maar ook deze bleek gesloten te zijn. Daarop belde ik wederom meer 112 en stopte we bij en benzine station waar een oude, ontzettend vriendelijke Italiaanse meneer de politie te woord stond en een adres plus telefoonnummer voor ons noteerde van het volgende politie bureau. Helaas werkte het telefoonnummer niet en ook het volgende adres was er geen politie te vinden. Wéér belde ik naar 112 waar we een adres kregen van een bureau wat zeker open zou zijn! Wij daar dus snel naar toe, maar helaas, ook hier konden zij ons niet helpen en weer kregen wij een nieuw adres. Na ruim 2 uur gereden te hebben continue opzoek naar hulp vonden we eindelijk een politiebureau waar wij vriendelijk geholpen werden. We moesten een aangifte formulier invullen welke wij later met stempel terug kregen. In de twee uur dat we rondreden belde ik ondertussen de verzekeringsmaatschappij van de auto en Carglass voor een afspraak voor een nieuwe ruit. Jan zei dat we terug op de camping een wijntje erop moesten drinken en dat hebben wij bij aankomst op de camping ook gedaan waarna wij direct zijn gaan slapen omdat we zo vreselijk moe waren van de dag.

Op het politie bureau 

Blij dat ik mijn nieuwe trui nog heb en dat deze niet gestolen is!

Vandaag werd ik teruggebeld door Carglass Italië en zij vertelde mij dat het ruitje voor onze auto niet op voorraad was. We konden een nood reparatie krijgen en een nieuwe ruit bestellen. De nieuwe ruit kon echter tot 8 augustus duren! Ik besloot wederom om contact op te nemen met de verzekering en Carglass Nederland om te achterhalen of het veilig is de reis voor te zetten met de noodreparatie. Dit bleek het geval dus hebben wij besloten voor de noodreparatie te gaan, morgen zoals gepland onze roadtrip voort te zetten en later in Nederland de ruit te laten vervangen. We laten onze vakantie niet verpesten door een paar losers! Voor vanavond hebben wij een fles prosecco gekocht om te proosten, de ellende achter ons te laten en blij te zijn dat er alleen materiële schade is. Vanmorgen toen ik wakker werd voelde ik mij namelijk even heel verdrietig over onze gestolen spullen, tot dat ik naar Selina keek die naast ik nog in slaap was, en ik mijn realiseerde hoe veel ik van haar hou en hoe blij ik ben dat er met haar niets gebeurd is... De rest (materiële zaken) zijn niet belangrijk!

Het plexiglas

De jongen van Carglass heeft ook al het glas opgeruimd

Als ik terug kijk op gister kijk ik vooral terug op de ontzettend leuke en leerzame ochtend in het Colosseum, de vriendelijke Amerikaanse meneer met wie wij een gezellig praatje maakte en de vriendelijke, oudere Italiaanse meneer die ons hielp!

Maar Rome hoeft voor ons nooit meer.

Veel liefs,

Selina en Rosalie